پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

جهان ما سرشار است از پیام‌هایی که می‌گوید زمان منبع محدودی است و باید مدیریت بشود. اما همین مدیریت زمان گاهی می‌تواند تبدیل به مانعی بر سر کارآمدی و بازدهی حقیقی شود و حتی سلامتی ما را به خطر بیندازد. نویسندۀ این یادداشت، که خود از دیرباز مبلّغ مدیریت کارای زمان بوده، بر این باور است که جایگزینی زمان ذهنی به جای زمان عینی می‌تواند راه حل این مشکل باشد. او با ارائۀ سه نکته شیوۀ این جایگزینی را توضیح می‌دهد.

نوستالژی وضعیت روانی پیچیده‌ای است با سه جزء: یکی شناختی، یکی تأثری و یک جزء کردارانگیزانه. نخست اینکه جزء شناختی لازم نیست یک خاطره باشد، بلکه می‌تواند خیال‌پردازی باشد نوستالژی از جنبۀ تأثریِ والانس ترکیبی دارد که حاصل مجاورت تأثرِ برخاسته از عمل شبیه‌سازی با تأثرِ منتج از محتوای شبیه‌سازی‌شده است درنهایت، جزء کردارانگیزانه اشتیاقی برای رفتن به گذشته نیست، بلکه درعوض انگیزه‌ای است برای استقرار مجدد ویژگی‌هایی از محتوای شبیه‌سازی‌شده در زمان حال

اگر دغدغه دو برادر در فيلم «ابد و يک روز» بر سر چگونگي پنهان‌کردن مواد مخدر جاسازشده در خانه از ترس مأموران مبارزه با مواد مخدر يا مسئله شوهردادن خواهرشان بود، دعواي برادرها و خانواده در «آشغال‌هاي دوست‌داشتني» از پيشينه تاريخ سياسي و اجتماعي چند دهه اخير ايران برخوردار است. مادر خانواده در هردو فيلم با بازي شيرين يزدان‌بخش، دردمندانه و تا حدي طنزآميز، مادري نگران فرزندان و خانه و کاشانه است تا بر اثر دعواها و رقابت‌هاي لجوجانه تبديل به ويرانه نشود. در هر دو فيلم، مادر خانواده در کانون توجه قرار مي‌گيرد تا کاشانه‌اش در بحبوحه تضاد ميان فرزندان يا در اثر تفتيش مأموران؛ چه به انگيزه‌هاي سياسي و چه در پي يافتن اسلحه يا مواد افيوني جاسازشده در خانه بر باد نرود!...